Leksykon pomp ciepła

Pompa ciepła typu solanka/woda używa ciepła zgromadzonego w podłożu. Podobnie jak w przypadku wodnej pompy ciepła, podłoże utrzymuje stałą temperaturę w ciągu całego roku. Dzięki temu pompa ciepła typu solanka/woda może pracować w trybie monowalentnym, tzn. bez dodatkowego źródła ciepła. 

CO warto wiedzieć o pompie typu solanka/woda:

Już w roku 1912 szwajcarski naukowiec Zoelly, zajmujący się turbinami, zgłosił patent pompy ciepła z kolektorem gruntowym. Nigdy jednak nie wykorzystał swojego wynalazku praktycznie. To USA zapoczątkowały wykorzystywanie tej technologii. Tam uruchomiono 1 października 1945 w Indianapolis pierwszą pompę ciepła z kolektorem gruntowym o poborze mocy wynoszącym 2,2 kW. Jako źródło ciepła służyły rury miedziane, które zostały wprowadzone w trzech pętlach o długości całkowitej 152 metrów do rowów o głębokości do dwóch metrów.

W pracy nowoczesnych solankowych pomp ciepła popularne są dwa warianty. Przy pierwszym kolektor ziemny montowany jest jako system rurociągów na głębokości około 1,5 m w kształcie podobnym do wężownic grzejnych. Może on mieć czasami kilkaset metrów długości. Ciepło gruntu jest pobierane poprzez pompę. W drugim wariancie głębokimi odwiertami pionowo do podłoża wprowadzane są sondy gruntowe, które pobierają również ciepło gruntu.

Przy pompach ciepła typu solanka/woda łączone są najpierw w jeden system pompy solankowa, czynnika chłodniczego (sprężarka) i instalacji grzewczej. Najpierw, przez przewody poprowadzone w ziemi, pompowana jest ciecz robocza (solanka). Ta pobiera ciepło zmagazynowane w ziemi i transportuje je do wymiennika ciepła. Tam czynnik chłodniczy odparowuje pod wpływem ciepła, a następnie jest sprężany przez sprężarkę pompy ciepła. Kondensuje się i oddaje przy tym ciepło. Pompa grzewcza przenosi na koniec uzyskane ciepło do obiegu grzewczego i do zasobnika ciepłej wody użytkowej.

Można podsumować, że wykorzystywanie ciepła Ziemi charakteryzuje się niezawodnym działaniem.